Één twee drie… zo gaat dat hier meestal. Eentje gaat verhuizen, plots verhuizen er drie in de familie. De oudste geeft het startschot maar eindigt op de laatste plaats bij de uitvoering. En sinds 2008 ben ik de oudste.
Ze viel van de rugleuning van de zetel pardoes achterover. Honderden malen en velen hadden gezegd: niet doen, daar niet zitten. Maar als vijfjarige hoor je dat niet goed 
. Huisdokter wist niet of er een breuk was of niet. Voorschrift mee om foto's te laten nemen in het ziekenhuis de volgende dag.
Foto's bevestigen, het bovenbeen van de arm is volledig door net onder het bolvormig gedeelte. Er moet een pen in de arm. Ze is niet nuchter en er is geen dokter aanwezig die hier iets van kent. Terug naar huis met draagverband en volgende dag terug voor operatie.
Woensdag, ging ik mee ter ondersteuning of het in de weg lopen 
. Rond 8.30 u op de kamer. 9 u kwamen ze haar halen. Mama mocht mee op bed en ik hielp met het bed rijden want er was maar één lieve meneer wegens personeelstekort. Aan de deur van het OK-kwartier moest ik afscheid nemen.
Wachten dus… 10 u … 11 u…. 11.30 u oef recovery. Ze wou naar huis…
Ze hadden geprobeerd om de pen via de schouder erin te krijgen maar dat lukte niet dus werd het via de elleboog gedaan. Zit ze wel met twee wonden en twee littekens…
Tegen dik 12 u was ze terug op de kamer, brullend dat ze geen foto's meer wou laten nemen. Wakker worden en bekomen van een verdoving is altijd apart, vervelend en voor iedereen anders. En dan kreeg ze dorst en mocht niet drinken. Olala anders moet je aandringen om te drinken maar nu kwam de brullende leeuw naar boven. Maar ook dat passeerde en na een uur kreeg ze een bekertje water, dat was voor één keer niet voldoende.
Hetzelfde moment wou ze plassen. Mocht ze het bed uit? Toch maar even vragen. De verpleegster en de mama en een looprekje om de baxter aan te hangen hielpen haar op weg. Nee ze ging niet meer in bed. Wij toch nog wat bezorgd en haar in de gaten houdend. Dan mocht ze eten. Een banaan, drie boterhammen met kaas en wat soep, in die volgorde, speelde ze naar binnen. Er kwam weer kleur op haar snoetje.
Foto's nemen met de rolstoel. Neen dat ging ze niet doen wel te voet met haar wandelende pilaar. In tussen ging ik kijken of er nog iets te kopen viel in de cafetaria om te eten voor ons. Gelukkig wel. Ik kwam de hoek om en hoorde haar in een andere gang gezellig kwebbelen. Jeuh!
We mochten naar huis. Vier weken moet ze het draagverband aanhouden. Het is haar rechterarm en gebruikshand maar ze vond al allerlei oplossingen voor van alles en nog wat. En denk maar niet dat je haar in de auto zet. Nee madammeke (mag dat niet zeggen van haar) wurmt er zichzelf in. Twee weken thuisverpleging.
Na vier maand moet de pen er weer uit…
En dat is dus laatst beslist, eerst geopereerd: nummer één.
.
.
.
.
.
No comments:
Post a Comment